Kırılmış Alegoriler

KIRILMIŞ ALEGORİLER

Sanat tarihinin istila ettiği kadın fügürünü özgürleştirmek mümkün mü? Bu sorunun peşinde koşarken resim yapma eylemini sorgulamak benim için kaçınılmazdı.Kendi öznel jestlerimi, imaj kaynaklarından ve sembolik düzenlerden koparıp aldığım,çaldığım,bulduğum imgelerle karşı karşıya getirdim.Bilgisayarın kaygan yüzeyi bana bu karşılaşmalar için sonsuz bir olanak sundu.Kendi gövdemin parçalarını yüzeylere dağıtıp yeni bir sözlükle ait olamadığımı düşündüğüm ve beni rahatsız eden bu simgesel düzende aralıklar yaratmak istedim. (!) ’Kırılmış Alegoriler’le sayısız kaynak ve desenle atölyemde uğraşırken,şu düşünceler üretim sürecime eşlik etti;

Büyük anlatıların,kahramanların ve mitosların tükendiği bir dünyada imgeler ancak onların gölgelerininde geçici olarak varlık gösterebilirler.Yeni bir imge yaratmak imkansızdır,ancak dünyaya bırakılmış bu imgelerin birbirleriyle raslantıyla kurdukları ilişkiler içinde direnç odaklarıyla karşılaşmak mümkündür.Bu parçalar bütünlüklü bir anlatı kurmaktan çok uzaktır ve daha önce ait oldukları görsel anlatıların çarpık bir yansımasından ibaretir.Yüzeyde rastgele yerleştirdiğim bu sözcük-imgelerin yarattığı gerilim, sanat tarihinin baskıladığı arzuyu görünür kılar.Fantazilere gizlenmiş iktidar, imgeler arası ilişkinin sonsuz döngüsünün kesintiye uğratılmasıyla yüzeyde geçici varlıklarını bir hayal kırıklığı olarak yeniden kurgularlar.

İnci Eviner 2008